Não lhes sei o nome, mas sei ficar encantado com elas!... e sorriem-me sempre quando as retrato. Não são brasonadas, mas têm uma dignidade e beleza ímpares, impondo-se com a sua singeleza a quem depara com elas... com olhos de olhar.
Digitalis purpurea! Moito enredei de rapaza facendo estalar as súas flores...! Onde eu nacín chámanlle "Estalotes" e por aquí, na Coruña, hai quen lle di "sete estalos"
Hoxe recordando en google o nome oficial da planta, dei con moitos nomes populares, entre eles "abrulas" que vén nesta cantiga:
Eu ben vin estar a morte no monte comendo abrulas ¡Vai de aí, morte pelada! ¡Desamparo de viúvas!
7 comentários:
Beleza, simplicidade e sensibilidade nesta tua soberba foto.
Beijinhos.
Por aqui chamamos lhe bocas de lobo.
Um abraço.
Sempre lhes chamei bocas de lobo, nome estranho para uma flor tão bonita.
A foto fez jus à beleza dela.
Beijos Manuel
Na minha terra estas "campainhas selvagens" eram um must...
Lindo, lindo e lindo.
Eu sempre lhe chamei dedal.
É linda e nesta fotografia puseste-a soberba, altiva.
Gostei
beijo
Digitalis purpurea! Moito enredei de rapaza facendo estalar as súas flores...! Onde eu nacín chámanlle "Estalotes"
e por aquí, na Coruña, hai quen lle di "sete estalos"
Hoxe recordando en google o nome oficial da planta, dei con moitos nomes populares, entre eles "abrulas" que vén nesta cantiga:
Eu ben vin estar a morte
no monte comendo abrulas
¡Vai de aí, morte pelada!
¡Desamparo de viúvas!
Enviar um comentário